#1. John T. Thompson pozuje ze swoim wynalazkiem, 12 sierpnia 1916 roku.

#2. Pracownicy fabryki Coca-Coli podczas strajku, Sikeston, Missouri, 1940 rok.

#3. Ray Charles i Stevie Wonder w Detroit, 1962 rok.

#4. Zamach bombowy na dworcu w Bolonii, 2 sierpnia 1980 roku.

O godzinie 10:25 bomba zegarowa ukryta w pozostawionej bez nadzoru walizce zdetonowała się w klimatyzowanej poczekalni na dworcu w Bolonii. Pomieszczenie to było pełne ludzi szukających ulgi od sierpniowego upału. Eksplozja zawaliła dach poczekalni, zniszczyła większość głównego budynku, a jej fala uderzyła w pociąg Ancona-Chiasso, który czekał na pierwszym peronie.
W sobotę stacja kolejowa była pełna turystów, a miasto nie było przygotowane na poważną katastrofę. Wielu przechodniów i podróżnych udzielało ofiarom pierwszej pomocy oraz pomagało ratować zakopanych pod gruzami ludzi. Ze względu na dużą liczbę ofiar i niewystarczającą liczbę pojazdów ratowniczych do transportu rannych do szpitali, strażacy korzystali z autobusów, prywatnych samochodów i taksówek. Niektórzy lekarze i personel szpitala wrócili wcześniej z wakacji, aby zająć się ofiarami, a zamknięte na czas wakacji letnie oddziały szpitalne zostały ponownie otwarte, aby przyjąć rannych. Po ataku na Piazza Maggiore (centralny plac Bolonii) odbyły się wielkie demonstracje. Ostra krytyka została skierowana pod adresem przedstawicieli rządu, którzy uczestniczyli w pogrzebach ofiar 6 sierpnia w Bazylice San Petronio. Jedyne brawa były zarezerwowane dla prezydenta Sandro Pertiniego, który przybył helikopterem do Bolonii o 17:30 w dniu masakry i ze łzami w oczach powiedział: „Nie mam słów; stoimy w obliczu najbardziej przestępczego przedsięwzięcia, jakie kiedykolwiek miało miejsce we Włoszech”.
Autobus nr 37 (używany do transportu ofiar) i zegar (zatrzymany o 10:25) stały się symbolami masakry. Atak był najgorszym aktem okrucieństwa we Włoszech od II wojny światowej
Za atakiem stali członkowie neofaszystowskiego ugrupowania Zbrojne Komórki Rewolucyjne (wł. Nuclei Armati Rivoluzionari, NAR).

#5. Szwedzkie oddziały uzbrojone w pistolety Husqvarna, 1917 rok.

Nazwa Husqvarna jest wariantem zapisu nazwy szwedzkiego miasta, w którym przedsiębiorstwo zostało założone – Huskvarna. W mieście tym znajduje się także małe muzeum poświęcone temu przedsiębiorstwu.
Husqvarna została założona w 1689 roku i początkowo produkowała broń dla szwedzkiej armii. W 1867 roku została przekształcona w spółkę z o.o. W 1877 roku Wilhelm Tham został dyrektorem przedsiębiorstwa i wprowadził istotne zmiany – od tego czasu Husqvarna produkowałą także broń myśliwską oraz ćwiczebną. W roku 1970 produkcja broni została przekazana przedsiębiorstwu FFV (Försvarets Fabriksverk). W 1989 roku, w 300 rocznicę istnienia Husqvarny, zostało wyprodukowanych 15 ostatnich sztuk broni – „Strzelb Rocznicowych”.
Oprócz broni i najlepiej dziś kojarzących się z marką pilarek łańcuchowych, Husqvarna produkowała także rowery, motocykle i silniki. W latach 1943-1944 powstał nawet projekt samochodu Husqvarna, który podobny był do Saaba 92, ale miał tylko trzy koła: dwa z przodu i jedno z tyłu. Prototyp był gotowy w 1943 roku. Auto było wyposażone w 20 konny silnik DKW o pojemności 500 cm³ napędzający tylne koło. Koła pochodziły z Fiata 500. W 1944 roku porzucono ten projekt.

#6. Prześwietlenie klatki piersiowej Theodore'a Roosevelta wykonane 14 października 1912 roku, gdy został postrzelony podczas zamachu. Lekarze uznali kulę za zbyt niebezpieczną do usunięcia i Roosevelt nosił ją do końca życia

#7. Freddie Mercury podczas występu na scenie w Japonii, 1975 rok.

#8. Tłum około 4000 Niemców protestuje przed więzieniem Landsberg, Niemcy Zachodnie, 1951 rok.

4000 osób, czyli około jedna trzecia mieszkańców Landsbergu przyszła protestować pod więzieniem strzeżonym przez wojska amerykańskie przeciwko wykonaniu kary śmierci na 28 zbrodniarzach wojennych. Niemcy, którzy tam przyszli, nie prosili i nie żądali uwolnienia szeregowych żołnierzy, którzy "tylko wykonywali rozkazy".
W 1951 roku w Landsbergu przetrzymywany był między innymi Oswald Pohl, który jako podwładny Himmlera i szef Głównego Urzędu Gospodarki i Administracji SS odpowiadał za zbrodnie na więźniach niemieckich obozów koncentracyjnych. Na egzekucję oczekiwał w celi także Otto Ohlendorf, który jako dowódca grupy zadaniowej SS był odpowiedzialny za zamordowanie ponad 90 000 cywilów. We wrześniu 1941 roku jego sztab raportował z terenów ZSRR do szefa SS Heinricha Himmlera: „Obszar działania grupy zadaniowej oczyszczony z Żydów. Od 19.8. do 25.9 rozstrzelano 8890 Żydów i komunistów. Całkowita liczba 17 315. Obecnie kwestia żydowska jest rozwiązywana w Nikołajewie i Chersonie”
Na placu pojawili się także ocaleli z koszmaru holocaustu Żydzi oraz Niemcy demonstrujący na rzecz ofiar nazistów. Doszło do przepychanek i wzajemnych wyzwisk.
Finalnie wykonano 7 z 28 wyroków śmierci w więzieniu Landsberg i były to ostatnie egzekucje nazistów na terenie Niemiec. Po 1951 roku Niemcy stali się wręcz sojusznikiem Amerykanów, a jako wspólnego wroga zaczęto postrzegać ZSRR. W następnych latach zmiana ta umożliwiła wielu niemieckim masowym mordercom powrót na prominentne stanowiska w polityce i biznesie.

#9. Książę Karol próbuje odczepić haczyk ze swojego swetra podczas całodniowej wycieczki w celu łowienia ryb z księciem Harrym. Birkhall, Szkocja, 1994 rok.

#10. Największa powódź w historii Moskwy, 1908 rok.

W 1908 roku, na skutek bardzo ulewnych deszczy, 16 kilometrów kwadratowych miasta znalazło się pod wodą, w tym także Plac Czerwony. Poziom wody w mieście był 9 metrów powyżej średniej i wszystkie tereny wokół Kremla stały się jednym wielkim jeziorem.

#11. Pożar w tunelu Salang, Afganistan, 1982 rok.

Do dnia dzisiejszego nie są jasne okoliczności pożaru z uwagi na utajnienie przed opinią publiczną przez władze ZSRR oficjalnych informacji na temat przebiegu i ofiar wypadku. Według oficjalnych raportów armii radzieckiej tego dnia doszło do kolizji dwóch konwojów wojskowych (2211 oraz 2212), co spowodowało czasowe zatamowania ruchu drogowego w tunelu.
Według nieoficjalnej wersji, w czasie przejazdu dwóch wojskowych konwojów (2211 oraz 2212) doszło do zderzenia cysterny z paliwem z innym pojazdem wojskowym z konwoju. W wyniku zderzenia cysterna wybuchła, wywołując kolejne wybuchy amunicji i paliwa w sąsiednich pojazdach. W tunelu uwięzione zostały dziesiątki pojazdów, w tym kilkadziesiąt ciężarówek z radzieckimi żołnierzami. Ponadto razem z konwojem przemieszczała się o wiele liczniejsza grupa afgańskich żołnierzy i cywilów. Ogień rozprzestrzeniał się błyskawicznie na kolejne pojazdy. Kilka dni wcześniej uległ awarii system wentylacyjny tunelu, co przyczyniło się do śmierci wielu osób zatrutych dymem i tlenkiem węgla. Żołnierze stacjonujący na obu końcach tunelu, sądząc, że eksplozja jest częścią większego ataku afgańskich bojowników, zablokowali wyjazdy czołgami, co uniemożliwiło sprawnym pojazdom opuszczenie tunelu.
W pożarze według radzieckich źródeł zginęło 176 żołnierzy (radzieckich i afgańskich). Faktycznie ofiar mogło być nawet 2,7 tys. – ok. 700 żołnierzy radzieckich i 2 tys. Afgańczyków

#12. J.K. Rowling wsiadła do pociągu Hogwart Express, by rozpocząć trasę promującą czwartą powieść jej autorstwa: „Harry Potter i Czara Ognia”, Londyn, dworzec Kings Cross, 2000 rok.

#13. Mieszkańcy amerykańskiego stanu Alabama palą produkty: płyty, koszulki, książki związane z zespołem „The Beatles” z powodu uwag Johna Lennona wygłoszonych na temat Jezusa Chrystusa, 1966 rok.

#14. Członkowie Team Silent w Konami Computer Entertainment Tokyo podczas produkcji gry - survival horroru „Silent Hill”, 1998 rok.

#15. Stephen Hawking (dżentelmen w białej koszuli z krawatem machający chusteczką) z członkami Oxford University Boat Club, początek lat 60. XX wieku.

#16. Krokodyl Churchilla, Oberhausen, Niemcy, sierpień 1944 roku.

Krokodyl był kolejną wersją rozwojową brytyjskiego ciężkiego czołgu piechoty Mk IV Churchill. Używany był w czasie II wojny światowej i podczas wojny w Korei. Churchill Crocodile został wyposażony w miotacz ognia, który został zamontowany w miejscu kadłubowego karabinu maszynowego z przodu pojazdu. Przeznaczony był do zwalczania skrytych stanowisk, takich jak bunkry i okopy.

#17. Steve Martin podczas pracy w Merlin Magic Shop w Disneylandzie, 1960 rok.

Pierwszą pracą Steve'a Martina była sprzedaż przewodników w weekendy i podczas wakacji w Disneylandzie. W 1960 roku opanował kilka sztuczek i od sierpnia, mając zaledwie 15 lat, dorabiał jako iluzjonista w sklepie Merlin Magic Shop w Fantasylandzie. Udoskonalił swoje umiejętności jako magik, żongler i tworzył balonowe zwierzęta.

#18. Młodzi mieszkańcy Nowego Jorku liżą wielką bryłę lodu podczas fali upałów, 1912 rok (koloryzowane).

#19. Skandynawska stewardesa analizuje nową propozycję mundurków dla stewardess pracujących dla Skandynawskich Linii Lotniczych, 1964 rok. Propozycja nie została zatwierdzona.

#20. Górujący nad ruinami zniszczonej Warszawy Pałac Kultury i Nauki. Stolica została zniszczona w 90% przez Niemców podczas Powstania Warszawskiego w dniach 1 sierpnia - 3 października 1944 roku. Fotografia wykonana w 1955 roku.

Pomysłodawcą budowy Pałacu Kultury i Nauki był Józef Stalin. 5 kwietnia 1952 roku podpisano umowę między rządami PRL i ZSRR w sprawie budowy gmachu jako daru narodów radzieckich dla narodu polskiego.
Budowę pałacu poprzedziły prace przygotowawcze. W ich ramach wyburzono około 170 kamienic, które przetrwały wojnę. Ich mieszkańcy zostali przekwaterowani do nowego osiedla powstającego na Muranowie. Trzej właściciele, którzy nie zgodzili się na eksmisję, popełnili samobójstwo. W pobliżu dworca kolejowego Warszawa Śródmieście ustawiono platformę widokową, z której można było obserwować budowę.
Budowa gmachu trwała od 1 maja 1952 do 21 lipca 1955 roku. Pracowało przy niej od 3500 do 5000 robotników ze Związku Radzieckiego i około 4000 robotników polskich. Podczas prac zginęło 16 osób; zostały pochowane na Woli na cmentarzu prawosławnym w kwaterze D.
Przed ukończeniem budowy, dwa dni po śmierci Józefa Stalina, 7 marca 1953 roku, wspólną uchwałą Rady Państwa i Rady Ministrów PRL nadano budynkowi nazwę Pałac Kultury i Nauki imienia Józefa Stalina, któremu jednocześnie postanowiono wznieść pomnik przed budowlą. Ogłoszono konkurs, który jednak nie przyniósł zadowalających rezultatów – nawet wyróżniający się projekt Xawerego Dunikowskiego wzbudził niesmak partyjnych decydentów. Ostatecznie pomnik nie powstał.

W poprzedniej części

Źródła: 1, 2