#1. Muammar Kaddafi przemawia do Zgromadzenia Ogólnego ONZ. W swym długim przemówieniu Kaddafi poruszał różne tematy, od świńskiej grypy po zabójstwo JFK, 23 września 2009 r. Fot. Stan Honda

Przemówienie libijskiego przywódcy trwało 1,5 godziny. Mówił, że ONZ od czasów powstania nie zdołała zapobiec blisko 65 wojnom, a Rada Bezpieczeństwa to rada terroru.
Trzymając w ręku egzemplarz Karty NZ, libijski przywódca wypowiedział się przeciwko „nierówności” państw członkowskich organizacji. Powołał się przy tym na treść tego dokumentu, który apeluje o równość narodów.

#2. 11 marca 2024 roku zmarł Paul Alexander, ofiara polio, która przez 70 lat żyła w „żelaznym płucu”. Miał 78 lat.

Paul Alexander – zwany też jako „Polio Paul” – zachorował latem 1952 r. jako sześcioletni chłopiec. Został przetransportowany do szpitala w Teksasie, gdzie obudził się w żelaznej aparaturze, sparaliżowany od szyi w dół. Spędził w niej resztę swojego życia. Alexander mógł opuszczać „żelazne płuco” na parę godzin w ciągu dnia, do komunikacji z ludźmi używał długopisu, którym stukał w klawiaturę.

Paul żył przez ponad 70 lat w „żelaznym płucu”. W tym czasie poszedł na uniwersytet, został prawnikiem i napisał książkę „Three Minutes for a Dog".

#3. Konkurs szybkiego jedzenia kiełbasy. Zwycięzca (drugi od lewej) zjadł 15 kiełbasek w ciągu 1 minuty i 45 sekund. Monachium, 1952 r.

#4. Policjanci próbują uspokoić młodą fankę podczas koncertu Beatlesów w Nowym Jorku, 23 sierpnia 1966 r.

#5. 11-letni Isaac Allal, jedyny, który przeżył w katastrofie w Hurumie z 20 listopada 1949 r. Norwegia.

Na pokładzie samolotu, oprócz załogi i trzech osób towarzyszących, znajdowało się 28 żydowskich dzieci z Tunezji, które zgodnie z umową z rządem norweskim miały przed repatriacją do Izraela poddać się leczeniu w sanatorium przeciwgruźliczym w Norwegii.

Trzy dni później miejsce katastrofy odkryli norwescy myśliwi. Załoga i wszyscy pasażerowie samolotu zginęli, z wyjątkiem jednego 11-letniego chłopca, Isaaca Allala. Zdołał on przeżyć katastrofę, zaczepiony ubraniem o burtę samolotu. Lekko ubrany chłopiec znalazł się blisko wolno płonącego ogona samolotu i mógł się przy nim ogrzać.
Chłopiec, który przeżył, spędził pewien czas w szpitalu Drammen, a następnie dołączył do swoich rodziców w Izraelu.

#6. Arnold Schwarzenegger pozuje dla magazynu Mister America, 1969 r.

#7. Antoine de Saint-Exupéry i jego żona Consuelo, Nicea, 1930 r.

Brancolar Consuelo i Antoine spędzili w Nicei szczęśliwe chwile. To właśnie tam, w tym samym roku, w którym doszło do ich ślubu (1931), autor „Małego Księcia” ukończył powieść „Nocny lot”.

#8. Tom Wesselmann z nagą modelką Monicą Serrą w swoim studiu przy 54 Bond Street, ok. 1966 r.

#9. Ostatni żyjący członek rdzennej ludności Tasmanii, który został zabity przez brytyjskich osadników, 1869 r.

#10. Norma Jane Mortenson (później znana jako Marilyn Monroe) wychodzi za mąż, miała wtedy 16 lat, 1942 rok.

Matka Normy Jane borykała się z problemami psychicznymi, a ponadto nie mogła zrezygnować z pracy na rzecz opieki nad córką, w związku z czym 13 czerwca 1926 r. Norma trafiła pod opiekę rodziny zastępczej.
Norma poznała Jamesa Dougherty'ego, gdy miała 15 lat. Jej ówcześni opiekunowie planowali przeprowadzkę do innego stanu, więc Marilyn wróciłaby do sierocińca albo trafiła do innej rodziny zastępczej. Wówczas jej matka zastępcza zasugerowała Jamesowi, żeby poślubił Normę, by ustrzec ją przed kolejną tułaczką.
Kiedy James Dougherty otrzymał powołanie do służby za granicą, Norma znalazła pracę w fabryce Radioplane. Kiedy do fabryki przybył fotograf, który miał zrobić zdjęcia pracującym tam kobietom, wybrał Normę jako modelkę. Wkrótce po ukazaniu się zdjęć Norma stała się pożądaną modelką w Los Angeles.
W 1946 roku kobieta zażądała rozwodu, co miało być przepustką do jej dalszej kariery.

#11. Handlarze kością słoniową w regionie Wielkich Jezior. Afryka, lata 80. XIX w.

#12. Iqbal Masih z działaczem na rzecz praw dzieci Ehsanem Ullahem Khanem w Sheikhupura, wrzesień 1992 r.

Iqbal Masih urodził się w 1983 roku w biednej rodzinie w Lahore w Pakistanie, gdzie życie przeciętnego obywatela było bardzo trudne. Rodziny były tak biedne i zdesperowane, że w zamian za niewielkie pożyczki zastawiały swoje dzieci do pracy w fabrykach.
Kiedy Iqbal miał cztery lata, rodzice zastawili go właścicielowi fabryki dywanów w zamian za pożyczkę w wysokości 600 rupii pakistańskich.

Iqbal musiał pracować, czekając, aż rodzice oddadzą pieniądze właścicielowi fabryki. Jest to rodzaj współczesnego niewolnictwa, który wciąż ma miejsce w krajach trzeciego świata. Chłopiec pracował przez pięć lat, dopóki jego rodzicom nie udało się uzbierać 12 dolarów należnych właścicielowi fabryki, ale wówczas okazało się, że wraz z odsetkami dług wzrósł do 200 dolarów, co w latach 80. XX w. w Pakistanie uważano za fortunę.

Warunki pracy w tych fabrykach były okropne. Zniewolonym dzieciom ledwo starczało na utrzymanie się o wodzie i byle jakim jedzeniu, a jeśli dziecko było chore lub niezdolne do pracy, było brutalnie bite. Jeśli dziecko nie chciało pracować, za karę zamykano je na cały dzień w ciemnej szafie. Iqbal, podobnie jak wiele innych dzieci, kontynuował pracę nawet po tym, jak w 1986 r. rząd pakistański zakazał pracy dzieci. Jednak prawo pozostało jedynie na papierze z powodu skali ówczesnej korupcji.

W wieku dziesięciu lat Iqbal zaczął planować ucieczkę nie tylko dla siebie, ale dla innych dzieci z tej fabryce. Chłopiec wiedział, że jeśli ucieczka się nie powiedzie, jego życie będzie zagrożone. Podczas rutynowego, ciężkiego dnia pracy Iqbalowi i kilkorgu innych dzieci udało się uciec na pobliski komisariat policji. Policja jednak była tak skorumpowana, że zamiast pomóc dzieciom, zawróciła je do fabryki i otrzymała hojną nagrodę od właściciela.

W wieku dwunastu lat Iqbal zaczął szukać alternatywnych sposobów ucieczki przed okrutnym losem. Zamiast udać się na policję, zwrócił się do lokalnej organizacji pozarządowej – Frontu Wyzwolenia Pracy Niewolniczej, która walczy z problemem niewolnictwa i pracy dzieci. Dzięki staraniom i ofiarności swych działaczy organizacja otrzymała niezbędne dokumenty umożliwiające zwolnienie wszystkich dzieci pracujących w fabryce.
Największym pragnieniem Iqbala była pomoc w uwolnieniu innych dzieci zmuszanych do pracy w Pakistanie. Dzięki wsparciu organizacji Iqbal mógł opowiedzieć swoją historię światu i otrzymał nawet wsparcie Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Iqbal stał się sławny i w 1994 roku został zaproszony do USA i kilku krajów w Europie. Jego historia i osiągnięcia doprowadziły do tego, że w tym samym roku otrzymał nagrodę Reebok Human Rights Prize i 50 000 dolarów.

W swoim przemówieniu powiedział:

Jestem jednym z milionów dzieci, które w Pakistanie cierpią z powodu niewolniczej pracy, ale mam szczęście, że dzięki wysiłkom Frontu Wyzwolenia Pracy Niewolniczej (Bonded Labour Liberation Front [BLLF]), stałem się wolny. Stoję tu dzisiaj przed wami. Po odzyskaniu wolności dołączyłem do szkoły BLLF i teraz uczę się w tej szkole. Dla nas, dzieci niewolników, Ehsan Ullah Khan i BLLF zrobili taką samą pracę, jaką Abraham Lincoln wykonał dla niewolników w Ameryce. Dziś jesteście wolni i ja też jestem wolny.

16 kwietnia 1995 roku Iqbal wrócił do ojczyzny, aby po raz pierwszy od wielu lat spotkać się z rodziną. Tego samego dnia zginął w Muridce w Pakistanie. Jego zabójcą był Mohammed Ashraf, właściciel fabryki, który stracił większość „swoich” dzieci w wyniku kampanii Iqbala.

#13. Brigitte Bardot zapoczątkowała trend opalania topless na początku lat 60. XX w.

#14. „Zachowaj spokój, cmentarz może poczekać. Jest za rogiem”. Znak drogowy w Londynie, 1949 r.

#15. Szczęśliwa para z zapasem papieru toaletowego. Warszawa, 1980 r.

W poprzednim odcinku