Sztuka, która boli

Od zarania dziejów świat dzieli się na małą grupę artystów, nieco większą grupę miłośników ich twórczości i resztę, czyli największą grupę, która za ch#ja nie rozumie o co w sztuce chodzi. No bo o ile można zachwycać się przepięknym układem fałd na cielskach grubych bab z obrazów Rubensa, to już próba wyciągnięcia głębszych wartości ze słoika wypełnionego moczem, w którym dryfuje krzyż z przybitym doń Chrystusem, jest zadaniem niełatwym.

Trzeba jednak przyznać, że kreatywność niektórych twórców zdaje się nie mieć granic i artyści potrafią poświęcić całkiem dużo, aby chociaż na moment zwrócić naszą uwagę.
 

Igłą w waginę

Ciężkie jest życie artysty, który specjalizuje się w szokowaniu swych odbiorców. Taki na przykład Marilyn Manson niegdyś irytował obrońców moralności swoim scenicznym zachowaniem i podniosłymi pieśniami ku chwale narkotyków. Społecznie oburzenie trwało na tyle krótko, że dziś ten hermafrodytyczny muzyk spokojnie mógłby reklamować płatki kukurydziane dla dzieci. Podobny sposób szokowania wybrała ekscentryczna i niegdyś bardzo popularna artystka Kembra Pfahler. Ta całkiem niebrzydka babka udzielała się w glam-punkowym zespole, pokazywała pochwę w soft-pornolach i brała udział w dziwacznych projektach artystycznych. Czasem łączyła te elementy - podczas koncertów zdarzało jej się rozbijać wypełnione farbą jajka na własnym kroczu. Jak sama zainteresowana dziś wspomina - w pewnym momencie zrobiło jej się przykro, że wiele osób nie doceniało jej cielesnego poświęcenia i na znak swojej dezaprobaty dla nieczułych na sztukę ignorantów pozwoliła zaszyć sobie waginę (ku radości jej fanów oraz zwyroli jarających się łączeniem bólu i seksualnych pieszczot). Podobno mama Kembry była wyjątkowo niepocieszona jej występkiem.