Krzyżowcy, tatuaże i ci głupi Rzymianie, czyli historia Flagi Brytyjskiej

Jego legenda sięga XI wieku, kiedy to w trakcie pierwszej krucjaty Święty Jerzy miał pokonać smoka. Po zwycięskiej walce Jerzyk wytarł miecz w białe płótno i ze śladów krwi powstał znak krzyża. Nieco inna legenda mówi o tym, że pokonał smoka pokazując mu właśnie czerwony krzyż, a historycy mogliby się spierać o to, która z wersji legendy jest bliższa prawdy, gdyby tylko wierzyli w smoki. Twierdzą, że czerwony krzyż był znakiem templariuszy i po prostu bardzo dobrze się przyjął w trakcie kolejnych wypraw krzyżowych, tak by w 1190 roku stać się oficjalnym symbolem krzyżowców. Wszystko pięknie, wyprawy krzyżowe okazały się być hitem w pop-kulturze i nie schodziły z ust Europejczyków, a w XIII wieku Anglia wzięła sobie za patrona Świętego Jerzego z całym dobrodziejstwem inwentarza i krzyż wykorzystali jako flagę. Nie było tajemnicy, legendy, smoka – historycy potrafią położyć nawet najbardziej romantyczny nastrój.

Na terenach dzisiejszej Szkocji mieszkało sobie kiedyś takie dzikie plemię wytatuowanych ludzi. Rzymianie mówili na nich pieszczotliwie „picti”, czyli „malowani” / „pomalowani”. No i przez tych głupich Rzymian do dziś mówimy o nich Piktowie. Óengus II przywódca kolorowanek pod koniec pierwszego tysiąclecia wziął pod bok grupkę Szkotów i postanowił pobić trochę Anglików. Dzień przed bitwą Óengus II miał rzec, że jeśli bitwę wygra, to na patrona Szkocji wybierze Świętego Andrzeja. No i jak to w bajkach bywa, ostatniej nocy przed bitwą Święty Andrzej mu się przyśnił, powiedział że zwyciężą, no i nad ranem zaskoczenie – zwyciężyli, a nad ich głowami chmury ułożyły się w znak wielkiego krzyża. Krzyża Świętego Andrzeja. Dość istotne jest to, jak owego świętego krzyżowano, a krzyżowano tak:
 

Historycy znów psują całą zabawę, i mówią, że krzyż jako symboliczny znak Szkocji pojawia się dopiero pod koniec XIII wieku. Za grosz romantyzmu.

W 1603 roku doszło do unii personalnej pomiędzy Anglią i Szkocją i od 1606 roku zaczęto używać flagi łączącej symbole bardzo mocno już kojarzące się zarówno ze Szkocją jak i z Anglią. Z miksu dwóch krzyży powstała flaga w formie bardzo zbliżonej do tej dzisiejszej. Czegoś jednak brakuje, prawda?

Tu zaczyna się zabawa, bo nawet historycy nie wiedzą kto wpadł na pomysł, by tego czerwonego iksa na białym tle nazywać Krzyżem Świętego Patryka. Jedni twierdzą, że to przez pomyłkę, inni że to jest Krzyż Świętego Andrzeja, jeszcze inni, że jest to heraldyczny krzyż Książąt Leinster, którzy byli potęgą na salonach i swoim symbolem wręcz zdominowali jakiekolwiek inne barwy w ówczesnej Irlandii. Trochę bajek, mało romantyzmu. W każdym razie problem znika w 1801 roku.

W 1801 doszło do kolejnej unii, tym razem Wielkiej Brytanii z Irlandią i historia znów potoczyła się tak jak dwa wieki wcześniej. Tak powstaje Flaga Brytyjska, a dokładniej: Flaga Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej. Nazwy bardziej popularne to Union Jack i Union Flag. Flaga ta połączyła wszystkie trzy krzyże i zmieniła nieco proporcje. Co ciekawe, a czego na pierwszy rzut oka nie widać, flaga ta nie ma osi symetrii. Jest symetryczna względem punktu środkowego i do tego strasznie skomplikowana. Nawet nie próbujcie robić tego w domu:

Trzeba przyznać, że w tę flagę włożono niemało fantazji i zachowano w niej ogromną ilość historii i tradycji. Nic dziwnego, że jest tak popularna, a powinna wzbudzać jeszcze większy zachwyt po poznaniu historii jej powstania.

*Co złośliwsi mówią, że w tle jest ukryta jeszcze jedna flaga - flaga Francji w wersji z 1940 r.